είναι που ξυπνάω μέσα στη νύχτα με την αγωνία ότι έχουν όλα ήδη γίνει κι εγώ
να, ξεχάστηκα εδώ στη ροή του χρόνου
να ξεπουλάω το ουσιώδες για τις καθημερινές μου ασχολίες
και να αφήνω ένα ευχαριστώ, ένα χαμόγελο, μια λέξη ή μια χειρονομία αγάπης για "αργότερα"
τη θυμάμαι, μια φιγούρα ψηλή, έξυπνη, σβέλτη, με γέλιο τρανταχτό
με μεγάλα μάτια, αραιά μαλλιά
κι ένα τσιγάρο πάντα, προέκταση των λεπτών της δαχτύλων
προμήνυμα της ζωής της εν τάφω λίγα χρόνια μετά
γιατί πέθανε τελικά η Αθηνά - μου το είπαν σήμερα
κι όλο έλεγα να περάσω να τη δω ή έστω να της τηλεφωνήσω...
