Ω! Ποιτές της διαρκούς θρηνωδίας.
Ας κατοικήσουμε κάποτε χωρίς τοίχους
χωρίς συνήθειες χωρίς επανάληψη
γυμνοί σαν μέρα, φωταγωγημένοι.
Επί αδάμαστων πώλων τον καλπασμό
προς αφομοίωση της αλφαβήτου των νεφών.
Ας αφήσουμε το χρόνο ήσυχο
στην απομάγευση του θανάτου.
Όλα ενεστώτες.
Μην κινήστε επί οχημάτων που υπακούουν
στις ανελαστικές σιδηροτροχιές της θλίψης.
Ας αρδεύουμε στο παρόν το οφειλόμενο.
Μόνο οι θάνατοι πεθαίνουν... μόνο οι θάνατοι.
Γιάννης Σκληβανιώτης - "Σονάτες για μια φωνή και σιωπή"