"Το μέλλον στο φλιτζάνι" της Παναγιώτας Μπόλωση

Το μέλλον μου το έγραψαν ελληνικό/
σαν κατακάθι καφέ στο άσπρο φλιτζάνι/
γλυκιά μελωδία αστεριών στην θλίψη της νύχτας/
χρυσάνθεμα που αντιφεγγίζουν τον ήλιο/ και κάνουν/
την αυγή να πετά τα ρόδα από τα χέρια./

Ένα μέλλον ευοίωνο και λευκό σαν περιστέρι/
Σαν μέλισσα που γνωρίζει ανθούς και/
Μοιράζει θεϊκή αμβροσία και νέκταρ/.

Το μέλλον μου έγινε ξαφνικά ξένο/
Φωλιάζει σε άλλες αγκαλιές /
σε σκισμένες μαύρες σημαίες /.

Ένα μέλλον διαβολικό βγαλμένο πνιχτά/
από τα καζάνια της κόλασης/.
Μια κραυγή του Δάντη για τη Στίγα/
Που στερεύει και διώχνει την Αθανασία/.

Νέοι που το μέλλον στον κόσμο έπαψε/
να έχει θέση/.
Κορμιά αποχαυνωμένα από την αδράνεια της σκέψης/.

Μέλλον βουβό και παράφωνο/
σαν Χορδές σπασμένης κιθάρας/.
Ύπαρξη που γεμίζει αηδία και σκορπίζει/
θυμωμένες κραυγές.

Ένα μέλλον που σκουπίζει/
τα δάκρυα της μαύρης Ηπείρου/.
Και χτυπούν δυνατά οι καμπάνες/
στο άσπρο ξωκκλήσι της καρδιάς μας/.