Εφτά Ιανουαρίου Χίλια Εξακόσια Εννιά

αφήνω πίσω τη μεσαιωνικότητά μου
επιτείνοντας το γκρέμισμα που επίκειται

οικτίρω τη θεαματική μου τύχη
και κρύβω τα παλιά μου ρούχα
προσέχοντας τα λόγια που θα πω

ανοίγω όλα τα παράθυρα μεμιάς
τίποτα δεν θα μείνει στη θέση του απόψε

γιρλάντα να γίνει ό,τι ξεχάσω
στολίδι αφημένο σε μια γλάστρα
κι ό,τι με ξέχασε να πέσει στο πηγάδι

οι ώρες ας σωπάσουν
αποδημητικά πουλιά στων ωκεανών τα βάθη
τι αστέρια είναι αυτά; τι κόσμος; τι γαλαξίες; τι τέλος; τι αρχή;

το τίποτα το τίποτα αγναντεύει
κι ύστερα γέρνει και κοιμάται στην άκρη του θεού

είδατε με τι περιφρόνηση απαντάει;
εγώ είμαι εγώ - σας λέω

δεν είναι παράξενο που μια τέτοια νύχτα κανείς δεν ακούει;


Γ.Α.Β.






...