(Άσκηση γραφής: ανοικείωση του οικείου)
Ένα νησί με ανέθρεψε και λευκές μνήμες μαύρες με κεφαλομάντιλα, αμπέλια κι ελιές. Μαντιναδολόγοι και τραγουδιστάδες, η μοίρα μου. Γραφή και ανάγνωσή μου στα πλακάκια της κουζίνας. Στο σαλόνι οικογενειακές συνάξεις και το κασετόφωνο που με ανέπνεε και το ανέπνεα. Καράβια στο μπαλκόνι μας κι εξαπτέρυγα, ένα πλήθος άγνωστο, "μοσχολίβανο-καρβουνάκια"τυφλά. Ο ρυθμός του θεού και η βασιλεία του στην αυλή μας. Τα βράδια, η συνέκδημος στο δωμάτιό μου.
Πρώτη εικόνα που με κατατρόμαξε: η «Άλλη ζωή» με τους δαιμόνους της, τους αγγέλους, την παράδεισο και το πυρ το εξώτερον που εμμένει. Με νεκρούς και φυλακισμένους μεγάλωσα. Τεσσάρων χρονών, διδάχτηκα τον εγκιβωτισμό. Είχε λουλούδια, ένα παράθυρο ανοιχτό, τα μάτια κλειστά. Δεν έκλαψα.
Δεκαπέντε χρονών, είδα τον θάνατο, αυτοπροσώπως, καβάλα σ’ έναν ρούφουλα κόκκινο στη στροφή του δρόμου και αντί για σώμα είχε ρόδες. Βγήκα από τον εαυτό μου, ακολούθησα στίγματα άγνωστα και αφηγήσεις, που κάθομαι τώρα και γράφω. Πέρα από θολά βουνά και ίσκιους ονείρων, άκουσα τη φωνή που μου έλεγε «Εξουσιάσου! Εδιζησάμην εμεωυτόν...». Ηράκλειτο την έλεγαν ή Μιχάλη, δεν θυμάμαι. Ανέλαβα, έγινα αγρίμι, γλίτωσα.
«Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς», ξυπνούσα τα χαράματα. Ένα βιβλίο μεγάλο κι ένα φως μικρό, η μυωπία μου. Κανείς δεν μ’ έβλεπε. Τη θάλασσα αγάπησα μα δεν την κολύμπησα. Φοβόμουν τα στοιχειά, τα μεγάλα βάθη, το σκοτάδι, τους στροβίλους, τις διαστάσεις του κόσμου αυτού και του άλλου.
Μια μέρα έγινα όλη πόδια. Λαχτάρησα το αδύνατο, δοκιμάστηκα. Το μονοπάτι της Ανατολής κουβάλησα μέσα μου. Αμανέδες δεν τραγούδησα. Ένα ρεφρέν έμαθα μικρό και το ακολούθησα.
Τώρα ζω στην Αθήνα. Αναπνέω με νότες. Σε θάλασσες άλλες ανοίγομαι, επιστρέφω μετά. Λέξεις-νησιά, ο κόσμος εντός μου. Το πιο τρελό μου όνειρο μοιάζει μ’ εκείνο των πραγμάτων.
(Γεωργία Βεληβασάκη, 10.03.2017)